ποδοδέτης

ο, Ν

ναυτ. μικρή κολόνα στο κατάστρωμα ιστιοφόρου, στην οποία δένεται το πόδι τού πανιού ή άλλα σχοινιά, κν. μπαμπαδέλι.

[ΕΤΥΜΟΛ. < πούς, ποδός + δέτης (< δένω). Η λ., στον λόγιο τ. τού πληθ. ποδοδέται, μαρτυρείται από το 1887 στον Ηλ. Κανελλόπουλο].